مهریور

یک نفر آمد

در را باز کرد

خوشبختی ام را برداشت و رفت

حالا من سال هاست که کنار پنجره نشسته ام

منتظرم که بیاید و خوشبختی ام را پس بدهد

ولی او برنخواهد گشت

هرگز!

این رسم رفتن است دیگر!

برنگشتن

مهریور...

من نمی دانم که بودم؟از کجا فهمیده ام؟

این دل تنها و بی کس از کجا دزدیده ام

سال های سال در شهر و دیار

این سوال سخت را از خود چرا پرسیده ام؟

من چرا در این جهان پیدا شدم؟

من چه چیز از دوستی فهمیده ام؟

با دلم با این دل بی طاقتم

نفرت و غم عشق و شادی دیده ام

مهریور...

در زدند

آمدم

ولی هیچ کس پشت در نبود

می دانی؟

عاشق ها زود فریب می خورند

مثل این که این در هم  عاشق است

که سال هاست به هر بادی جواب می دهد

مهریور...

درد هایم را برایت می فرستم 

اشک هایم را برایت می فرستم

توی خلوت یک دل تنها شکسته 

تکه هایش را برایت می فرستم

تا کجا تهدید و نفرین و عداوت

بوسه هایم را برایت می فرستم

هر چه دارم شادی و غم هر دو را

توی یک پاکت برایت می فرستم

 

مهریور...

می گویند:توی باغ نیستی

خبر ندارند

که من توی باغم

باغی پر از بنفشه

ولی باغ من

برای من است

من و آن هایی که احساس می کنم

دوستشان دارم

هر کسی اجازه ورود ندارد

مهریور...

جای دوری نیست

فقط کمی نزدیک تر بیا

این دور و بر هوا خوب است

برای خودت جایی پیدا کن

در سرزمین شاعرانه ها

 

مهریور...

ببخشید که گاهی

به تو فکر می کنم

ببخشید که چشم هایت را

خواب می بینم

ببخشید که دلم گرفته

ببخشیدکه گریه می کنم

ببخشید که هنوز دوستت دارم

مهریور...

حال این روز هایم

گاهی خوب است و گاهی بد

کاش می شد

کسی باشد

که بتوانم

اشک هایم را برایش بنویسم

مهریور...

مرد ها گریه نمی کنند

زن ها مدام اشک می ریزند

من تهرانی ام

تو گیلانی

من رنگ آبی را دوست دارم

تو صورتی

ولی بیخیال!

گاهی

باید شکست

فاصله ها را

مهریور...

روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بود است مراد وی از این ساختنم جان که از عالم علوی است یقین می دانم رخت خود باز بر آنم که همان جا فکنم مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست به هوای سر کویش پر و بالی بزنم کیست در گوش که او می شنود آوازم یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم کیست در دیده که از دیده برون می نگرد یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم می وصلم بچشان تا در زندان ابد از سر عربده مستانه به هم درشکنم من به خود نامدم این جا که به خود باز روم آن که آورد مرا باز برد در وطنم تو مپندار که من شعر به خود می گویم تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم شمس تبریز اگر روی به من بنمایی والله این قالب مردار به هم درهم شکنم --------------------------------------------- شعری خواندنی که هیچ گاه تکراری نمی شود از مولانا  مهریور...